Antonius Deusing

Interview met Marc Conradi en Metta Hofstra.

Vorig jaar verscheen hun boek “Misdiagnoses- over ernstige diagnoses die niet waar bleken”

We zijn bij Marc en Metta thuis, aan de Klaver in Eelde Paterswolde. Metta is vroeger huisarts geweest en Marc is medisch socioloog en midden jaren negentig gepromoveerd op fouten in de huisartspraktijk.

Wanneer studeerden jullie in Groningen ?

Metta: ik kwam in 1975 en ben in 1983 afgestudeerd.

Marc: in 1976 ben ik hier gekomen en in 1987 ben ik afgestudeerd. Ik heb sociologie en psychologie gestudeerd; en tussendoor heb ik ook een paar jaar gewerkt en in militaire dienst gezeten.

En waar hebben jullie gewoond ?

In de Oosterpoort.

Metta: ik ben begonnen aan de Ubbo Emmiusstraat en na een jaar ben ik naar de Nieuwstraat verhuisd. Na een jaar werd Marc mijn buurman. We hadden daar leuke buren. We aten om de beurt bij elkaar en we hielden vaak feestjes. Na ons afstuderen hebben we in Maastricht gewoond, toen even in Haren en daarna korte tijd in Beuningen.

Hebben jullie nog bepaalde herinneringen aan bepaalde plekken in Groningen ?

Marc: ik vond het Academiegebouw wel indrukwekkend. Een gebouw met allure en historie. Ik volgde aldaar de colleges psychologie en ook  Studium Generale. En daartegenover stond de nieuwe UB, op de plek waar vroeger een grote kerk stond. Het was voor het eerst dat mensen daar gingen studeren. Er heerste een bijzondere sfeer daar. Je ging er heen om te studeren en je sprak daar af voor een kopje koffie.

Metta: ik denk dan ook aan het Sterrebos met haar vele festivals. En ook aan het Tromp-bruggetje. En natuurlijk aan het cultuurcentrum Oosterpoort alwaar we Herman Brood hebben zien optreden.

Marc: ook het activisme speelde een belangrijke rol. Naast de wijk Oosterpoort stond Aagrunol, een bestrijdingsmiddelen fabriek. Als buurt gingen we daartegen te keer. Dat heeft er mede toe geleid dat die fabriek weg is gegaan. Uiteindelijk bleek dat gebied ontzettend vervuild te zijn.

Hebben jullie nog bepaalde herinneringen aan de opleiding ?

Marc: ik begon in 1976 met sociologie en bij het eerste college van professor Gadourek stond er een oudere student op – behaard en bebaard -, die van Gadourek wilde horen waar hij politiek stond en wat hij gestemd had. Nou, de toon was gezet. Ik begreep er niets van. Het was alleen maar politiek – marxisme natuurlijk – en ook nog allerlei stammenstrijd binnen het marxisme. Toen ben ik tijdelijk gestopt met de studie sociologie. Na 3 jaar ben ik de studie psychologie er bij gaan doen.

Metta: Wij hadden een heel gezellige groep van huisartsen-in-opleiding met begeleiders. Ik keek altijd uit naar de wekelijkse terugkomdag. Gezellig, maar ook heel zinvol. Een fijn jaar.

En nu over jullie boek. Hoe zijn jullie tot dit boek gekomen ?

Metta: Het was in feite de misdiagnose, die mij overkwam in 2015. Ik had buikpijnklachten en de oncoloog verklaarde binnen een uur, dat ik kanker had met uitzaaiingen naar 2 organen. Na 2 weken bleek er sprake te zijn van een “misdiagnose”. Het maakte zo veel indruk, dat we dit verhaal aan andere mensen gingen vertellen en die zeiden: “ Goh, daar moet je iets mee want wij kennen ook iemand, die zoiets overkomen is.” En zo is het tot een boek geworden.

Marc: Het heeft wel een tijdje geduurd voordat we met het schrijven van dit boek zijn begonnen. De diagnose hakte er zo geweldig in. We gingen er van uit dat het einde van het leven in zicht was. Dat was een intense tijd. En toen het uiteindelijk niet zo bleek te zijn, was er vooral opluchting en vreugde, maar ook onrust en verwarring , Wat is hier toch gebeurd ? Hoe zit dit ?

Dat wilden we ook vertellen en delen .  De reactie van de omgeving was veelal: “ Wat fijn. Gefeliciteerd. Geluk gehad.” Dat is natuurlijk allemaal waar. Maar het betreft ook een heftige, ingrijpende gebeurtenis met de overtuiging: je gaat dood. En dat laat z’n sporen na. Wij worstelden daarmee.

Metta: In 2018 zijn we begonnen met het project van het boek. We begonnen met het schrijven van een klinische les. Daarop kregen we als reactie dat het slechts één casus betreft en we werden geadviseerd meer casus te beschrijven. Vervolgens hebben we uiteindelijk 8 mensen geïnterviewd. We maakten een klinische les en een boek.

Het boekwerk kwam vorig jaar uit. Wat waren de reacties ?

Metta: Wel bijzonder. Zo goed als geen reacties van artsen, maar wel van patiënten en mensen, die zoiets hebben meegemaakt.

Marc: De paar artsen, die hebben gereageerd, waren gepensioneerd of waren niet (meer) klinisch bezig.

Hebben jullie ook een idee waarom de beroepsgroep zelf nauwelijks reageerde ?

Marc: Dit was ook mijn ervaring toen ik promoveerde op en publiceerde over fouten van huisartsen. Het lijkt er op dat dit nog een soort taboeonderwerp is. Dit had ik niet verwacht. Omdat het bespreken van fouten inmiddels toch een onderdeel van de medische opleiding is met als boodschap: “Praat er over”  had ik gedacht en gehoopt dat dit ook zou gelden voor misdiagnoses.

Wat is de boodschap, die jullie met dit boek willen brengen ?

Metta: We willen naar artsen toe vooral overbrengen om zeer zorgvuldig om te gaan met het uitspreken van diagnoses en dat men dat doet op het moment dat men zeker of zo zeker mogelijk weet wat de diagnose is. Wees voorzichtig met uitspraken en realiseer je wat je aanricht bij de patiënt.

En naar de patiënt toe: wees op je hoede. Vraag altijd aan de arts of hij/zij het wel zeker weet. ? Is er genoeg onderzoek verricht ? Zal ik voor de zekerheid een second-opinion vragen ?

Marc:  Naar artsen toe: Waarom beginnen met het vertellen van een zeer ernstige diagnose terwijl die uiteindelijk soms niet blijkt te kloppen.

Lezers van deze nieuwsbrief kunnen het boek bestellen voor 15 euro inclusief verzendkosten bij uitgeverij Trifolium.

Stuur dan een mail met naam en adresgegevens naar uitgeverijtrifolium@outlook.com.