Antonius Deusing

Waarom ben je in Groningen gaan studeren?

Lag redelijk voor de hand daar ik al een “Stadjer” was. Kwam op mijn dertiende vanuit Bolsward naar Groningen. Heb op de RHBS in de grote Kruisstraat gezeten en daar een mooie tijd gehad waar ik met plezier op terugkijk. Er werd in die tijd ( jaren 50 ) in het algemeen goed les gegeven door capabele leerkrachten met een academische opleiding en sommigen waren gepromoveerd , alhoewel dit natuurlijk geen didactische capaciteiten garandeert. Maar bij ons was dit prima. Ik heb HBS-B.

Wat is je leukste herinnering aan Groningen?

Dit zijn er vele, maar geen specifieke. Groningen was in die tijd een prettige en overzichtelijke stad met een goede mix tussen de scholieren, studenten en de “Eigenheimers”. De culturele mogelijkheden met muziek, toneel, film en museum waren gevarieerd. Aan de intieme schouwburg, de toenmalige Harmonie in de Kijk in´t Jatstraat en het Groninger museum heb ik goede herinneringen. Met mijn favoriete sport tennis, kon ik uit de voeten op het tennispark Vorenkamp in Helpman. Dan het “Hoge Land”, menigmaal door de “Ploegers” in een gevarieerd kleurenpalet vastgelegd is een plek waar je door de “roemte en ’t licht “lekker kunt uitwaaien en je rust kunt vinden. Evenals het Paterswoldse- en het Zuidlarense meer waarop ik vele uren actief en in mijmering heb doorgebracht. Feesten deden we in Huize Maas aan de Vismarkt en dansles kregen we van Gretel en Friedel van Bruggen in hun studio aan het Martinikerkhof.
 

Welk moment uit je studententijd is je het meeste bij gebleven?

Na mijn diensttijd ben ik in 1959 gestart met de medicijnenstudie. Heb nog even gedacht aan het conservatorium, daar de viool mij na aan het hart ligt, maar vond mezelf te oud om nog een behoorlijk niveau te kunnen bereiken. Meldde me aan bij Vindicat. In die tijd alle haren eraf en invechten geblazen. Een hectische gebeuren. Locatie Mutua Fides aan de Grote Markt. Aan het eind van de ontgroeningsperiode was er de zogenaamde Actus, waarbij je ritueel tot eerstejaars lid werd aangenomen. Een spannend moment. Het mooie vond ik het samenkomen in de kroeg om eindeloos te discussiëren over de meest uiteenlopende onderwerpen. Bijzondere herinneringen heb ik aan  de avonden met zigeunerviolist Pali Lakatos in het “Hemeltje” boven hotel Frigge aan het eind van de Herestraat. Op het hoogte punt wist hij tranen trekkende klanken te ontlokken aan een gespannen haar van één van de vrouwelijke “schonen”.
 

Wat is je het meest bij gebleven tijdens je co-schappen?

De co-schappen heb ik met plezier gelopen, zowel de grote als de kleine. Eindelijk de zalen op en het intensievere contact met patiënten prikkelde het gevoel waarvoor je deze studie hebt gekozen. Hieronder een paar indrukken:

In de collegezaal chirurgie van Prof. Eerland hing de volgende spreuk: “The patient is the centre of the medical universe around which all our work revolves and toward which all our efforts tend (J.B Murphy,1857-1916)”.

Ook naar mijn mening is het ,met dit in gedachten, alle inspanningen waard om deze studie te voltooien. Soms werd je onvoorbereid het diepe ingegooid. Zo moest ik eens op interne de wacht houden bij een patiënt die zou kunnen gaan fibrilleren. Het defibrileerapparaat stond naast het bed en gebruik werd éénmaal uitgelegd. Reuze spannend. Ik heb het niet behoeven toe te passen. Als prikstudent werd je ingezet als een goedkoop verlengstuk van het lab. De z.g. “witte vloed ” langs de patiënten bedden was ook hilarisch en een leuk staaltje van hiërarchie, waarbij de “pisco” meestal de hekkensluiter was. Verloskunde was erg bijzonder. In die tijd kregen we nog onderricht op de zogenaamde “Fantoom”. Hierdoor leerde je vaardigheden die je in de praktijk ooit nodig zou kunnen hebben. Eens mocht ik bij een operatie op chirurgie staan, waarbij een zogenaamde  “commandoresectie” werd verricht, een ingrijpende operatie in het hoofd-hals gebied waarbij verschillende disciplines samenwerken. Erg indrukwekkend en ingrijpend.

 Hoe is je carrière gelopen?

Na mijn studie ben ik gaan waarnemen in Drenthe. Wist nog niet wat te doen en daar het stage lopen in een huisartsenpraktijk in het laatste jaar van de studie erg kort was geweest, lag dit redelijk voor de hand. Ander opties waren: een specialisatie of tropengeneeskunde. Tijdens deze waarneming werd ik gevraagd mijn broer te vervangen wegens ziekte in zijn praktijk in Hasselt. Een grote plattelandspraktijk met apotheek, verloskunde en kleine chirurgie. Dit was een ware vuurdoop. Hierna heb ik nog in verschillende huisartsenpraktijken op diverse plekken verdere ervaring opgedaan, waardoor de basis was gelegd voor het huisartsenvak. Het zelfstandige werken en de veelzijdigheid van de problemen gaven de doorslag. In 1970 kwam ik in contact met collega Anton Korteweg die wilde stoppen met zijn praktijk in Brummen. Toevalligerwijs ook een oud Vindicater en het klikte. Eveneens een plattelandspraktijk met alle uitdagingen van dien, echter zonder apotheek. Brummen bleek een goede keus. Er was veel werk aan de winkel. Allereerst het opzetten van een informatiedossier. En spoedig ook een afspraak spreekuur. Door de ligging aan de “goede” kant van de IJssel  waren we snel in Amsterdam, voor ons de culturele stad. Na 33 jaar ben ik op mijn 65ste gestopt. De spreuk van Murphy is me altijd bijgebleven en gaf op moeilijke momenten een boost. Gelukkig ben ik nimmer tegen een burn-out aangelopen en heb bij missers het altijd goed kunnen uitpraten met de betrokkene(n).

Wat zou je huidige studenten willen meegeven?

Tijden veranderen. Er is tegenwoordig veel te kiezen en het hangt van diverse zaken af of je er meteen goed inrolt. Zo niet, laat je dan eens testen. Dit kan soms veel duidelijkheid geven. Blijf zo dicht mogelijk bij jezelf, maar vergeet niet je regelmatig te spiegelen aan anderen. Meen niet dat twijfel een slechte eigenschap is, maar een aanzet kan zijn tot iets “groots”. Tel uit je zegeningen en verspil geen energie aan onnodige zaken. Realiseer je dat het een voorrecht is te mogen en te kunnen studeren en ga niet voor de “zesjes ”cultuur. Met een goede mix tussen wat het studentenleven kan bieden en het ontwikkelen van je meegekregen talenten, kun je hopelijk een nuttige bijdrage leveren aan onze ingewikkelde en kwetsbare maatschappij.